Een gelukkig leven begint bij een goede start! Voor kinderen betekent dat: kunnen terugvallen op een warm en veilig nest waar ze zich geliefd en graag gezien voelen. Waarom dat zo belangrijk is en hoe je van je huis een ‘warm nest’ maakt? De belangrijkste do’s-and-don’ts op een rijtje. Interview met Libelle Mama.
Dit artikel is geschreven in het kader van de week van de opvoeding met als thema ‘opvoeden is samen lachen, huilen, praten, eten …’.
Ik wil deze week afsluiten met de boodschap dat opvoeden evenzeer betekent dat je als ouder goed zorgt voor jezelf.
Opvoeden vraagt tijd. Veel tijd. En energie. In het opvoeden is het essentieel dat je telkens weer de verbinding opzoekt met jouw kind. Om in contact te kunnen staan met jouw kind en zijn werkelijke noden. Teneinde daar voeling mee te krijgen, helpt het om samen tijd door te brengen. Niet af en toe eens. Wel dagelijks. Dat hoeven geen uren zijn. Wel dagelijkse kleine momenten dat jullie met elkaar in contact gaan. Want wanneer je geen tijd en energie steekt in jouw kinderen, dan missen zij betrokkenheid en verbondenheid. Het maakt hen opstandig, verdrietig, eenzaam, onzeker.
Tijd nemen voor jouw kind is dus essentieel. Maar tegelijk is het niet de bedoeling dat je als ouder jezelf voor de kinderen gaat wegcijferen. Integendeel. De realiteit is dat je maar voor jouw kinderen kan beschikbaar zijn wanneer je ook voor jezelf zorgt. Goed opvoeden vraagt dus evenzeer dat je de nodige tijd voor jezelf neemt. Je hoeft je daar niet eens schuldig over te voelen. Je kan het zien als gezond egoïsme. Jezelf op de eerste plaats zetten zodat je er kan zijn voor je kind. Als jij zorgt voor je eigen geluk, dan komt dat jouw kind ten goede. Want gelukkige ouders maken gelukkige kinderen (en niet omgekeerd).
Ik geef alvast enkele tips.
Voldoende slapen houdt de vermoeidheid weg. Wie vermoeid loopt, kan minder verdragen. Is meer prikkelbaar, ook tegenover de kinderen. Voldoende slaap zorgt er bovendien voor dat je minder vlug ziek zal worden. Het heeft dus een positieve invloed op je gezondheid. En onrechtstreeks ook op de opvoeding. Want voor een uitgeruste en gezonde ouder is het gemakkelijker om beschikbaar te zijn dan voor een vermoeide of zieke ouder.
Gezonde voeding en een gezond eetpatroon is zorgen voor jezelf. Je bent energieker en voelt je beter in je vel. En het is goed voor jouw gezondheid.
Op tijd stress en spanningen loslaten, is de boodschap. Want een ontspannen ouder is aangenamer dan een gestreste ouder. De manier waarop je ontspant, is voor iedereen anders. In de natuur zijn, bewegen, sporten, lezen, naar muziek luisteren, een bad nemen, koken, een massage, mediteren … Vul zelf maar in wat voor jou voedend is.
Je batterijen opladen door dingen te doen die je leuk vindt. Nieuwe energie opdoen. Zodat je er als ouder weer kan staan.
Systematisch over je eigen grenzen gaan, wreekt zich. De burn-outs swingen de pan uit. Voeling hebben met jouw grenzen én je grenzen durven aangeven, is zorgen voor jezelf. Durven neen zeggen. Ook tegenover jouw kinderen. Je hoeft jezelf niet in onmogelijke bochten te wringen om iets voor jouw kind gedaan te krijgen. En prioriteiten stellen. Je kan nu eenmaal niet alles willen. Wanneer jij je grenzen bewaakt, dan zal je niet uitgeput geraken en heb je meer energie over om in je kind en zijn opvoeding te steken.
Voor jezelf zorgen is ook je bewust zijn van je eigen noden en er voor zorgen dat ze ingevuld geraken. Oningevulde behoeften zorgen voor frustraties en humeurigheid. Je reageert je af, ongewild ook op jouw kind. Wanneer je zelf instaat voor jouw behoeften, hoeft jouw kind je behoeften niet in te vullen. En je voelt je blijer wat automatisch een positief effect op je kind heeft.
Wat wil ik? Wat doe ik graag? Waar word ik blij van? Waar ligt mijn passie? Waar liggen mijn talenten? Waar droom ik van? Wat heb ik al altijd willen doen? Allemaal vragen die er toe doen. Actie ondernemen en jezelf ontplooien in wat bij jou past in plaats van in wat van jou wordt verwacht, doet je in je kracht staan. Je zelfvertrouwen groeit. Je voelt je veel beter in je vel. En dat geluk straal je sowieso af op jouw kind. Je bent positiever in de omgang want je voelt je goed.
Wanneer je te hard jouw best doet, dan zet je jezelf enorm onder druk. Bovendien kruip je op die manier in jouw hoofd waardoor je uit contact gaat met jezelf én met jouw kind. Gewoon jezelf zijn zonder hard je best te doen, is goed genoeg.
Perfect willen zijn vraagt heel veel energie. Wanneer je jezelf kan toelaten om fouten te maken, dan kan je meer ontspannen. En ook je kind kan dan leren dat fouten maken oké is. Minder presteren en meer genieten.
Hoe zorg jij voor jezelf? Laat het gerust weten in een reactie hieronder.
Dit artikel is geschreven in het kader van de week van de opvoeding met als thema ‘opvoeden is samen lachen, huilen, praten, eten …’.
Hieronder enkele reflecties over wat ‘samen lachen’ voor mij betekent.
om iets grappigs dat gezegd wordt of iets grappigs dat gebeurt, om leuke anekdotes,
omdat jullie samen plezier maken, samen iets leuks doen, jullie gek doen, elkaar kriebelen,
omdat jullie genieten van het samen zijn, van het leuk spel dat jullie spelen,
omdat jullie elkaar graag zien
is ook vriendelijk zijn tegen elkaar in de dagelijkse omgang, blij en vrolijk zijn.
is heel erg gezond en heeft vele voordelen voor jouw gemoed en lichaam. Je ontspant, het stresshormoon cortisol neemt af, jouw immuunsysteem verbetert, het helpt tegen vaat- en hartziekten én je voelt je beter in je vel. Samen lachen helpt ook om te relativeren zodat de olifant opnieuw een mug kan worden. Samen lachen werkt bovendien verbindend. Vele redenen dus om zoveel mogelijk te lachen, gaande van een glimlach tot een schaterlach.
kan je misschien niet forceren maar het helpt wel wanneer je helemaal aanwezig kan zijn in het moment, je alle oordelen en negatieve gedachten loslaat, ontvankelijk bent voor het positieve, in dankbaarheid gaat staan en blij omarmt wat er is.
Wat betekent ‘samen lachen’ voor jou? Laat het gerust weten in een reactie.
Dit artikel is geschreven in het kader van de week van de opvoeding met als thema ‘opvoeden is samen lachen, huilen, praten, eten …’.
Hieronder enkele reflecties over wat ‘samen huilen’ voor mij betekent.
wil voor mij in de eerste plaats zeggen dat emoties zoals verdriet er mogen zijn. Dat, wanneer jouw kind verdrietig is, dat verdriet er gewoon mag zijn. Dat jouw kind bij jou welkom is, ook wanneer het verdrietig is. Dat daar niet over geoordeeld wordt. Niet mee gelachen wordt. Dat er niet kortweg wordt gevraagd om te stoppen met wenen en flink te zijn. Dat er niet wordt gezegd dat het toch allemaal zo erg niet is. Dat er niet vlug naar een oplossing wordt gezocht in een poging om het verdriet zo snel mogelijk te doen stoppen. Of alles in het werk wordt gesteld om zo vlug mogelijk een lach op het gezicht van je kind te toveren. Want zo krijgt het verdriet geen plek. Wordt het opgekropt of weggeduwd. Verdriet kunnen uiten is nodig. Want huilen kan opluchten. Het ontlaadt. De spanning gaat er af. Het kan deugd doen en nadien kan je vaak helderder denken of klaart het weer een beetje op. Verdriet toelaten is ook nodig om ervaringen te verwerken. Er gewoon zijn als ouder, luisteren naar jouw kind, het verdriet erkennen door het serieus te nemen en toe te laten zonder te dramatiseren of minimaliseren maar het gewoon te laten zijn, zo creëer je een veilig nest waarin je kind – van baby tot tiener – zich gerespecteerd en gehoord voelt. Het leert met verdriet om te gaan wat bijdraagt tot het ontwikkelen van veerkracht en een goed zelfbeeld.
betekent dat ook jij als ouder jouw verdriet kan tonen. Dat jouw kinderen mogen zien dat ook jij wel eens verdrietig kan zijn. Want wanneer jij voor jezelf verdriet kan toelaten, leert jouw kind dat verdriet hebben best oké is en leert het ook zelf zijn gevoelens toe te laten. Een kind volgt nu eenmaal het voorbeeld van zijn ouders. Niet oké is het wanneer je verdriet toont omwille van het gedrag van jouw kind in de zin van ‘wat jij doet, maakt mij verdrietig’, want zo zadelt je jouw kind met een schuldgevoel op.
betekent niet dat je zwak bent. Integendeel. Jouw verdriet tonen en je kwetsbaar opstellen, werkt verbindend. En ook jongens hebben het recht om verdrietig te zijn en hun verdriet te tonen. Verdriet toelaten is soms een kwestie van alle vooroordelen los te laten.
is weliswaar niet opvoedend wanneer je als ouder gaat uithuilen bij jouw kind. Wanneer je bij jouw kind een luisterend oor zoekt. Jouw kind als steun en toeverlaat. Zit je zelf met een te groot of aanslepend verdriet, dan zoek je best steun bij andere volwassenen of schakel je professionele hulp in. Een kind kan best wel goed luisteren maar gaat op die manier jouw verdriet helpen dragen en voor jou gaan zorgen, wat belastend is.
Wat betekent ‘samen huilen’ voor jou? Laat het gerust weten in een reactie.
Dit artikel is geschreven in het kader van de week van de opvoeding met als thema ‘opvoeden is samen lachen, huilen, praten, eten …’.
Hieronder enkele reflecties over wat ‘samen praten’ voor mij betekent.
geeft voldoening wanneer het op een verbindende manier gebeurt. De manier waarop je praat tegen jouw kind kan verbindend zijn maar ook niet-verbindend. Wanneer je praat op een rustige, liefdevolle, respectvolle manier en je luistert ook naar wat jouw kind te zeggen heeft, je neemt jouw kind serieus, dan ga je in uitwisseling met elkaar op een verbindende manier. Zo’n gesprek doet deugd. Jouw kind voelt dat je er voor hem bent. Wanneer je daarentegen in jouw taalgebruik of intonatie eerder hard, veroordelend, bekritiserend, kwetsend of geïrriteerd bent of wanneer je de woorden van jouw kind minimaliseert of wegwuift, dan zal de connectie verbroken worden. Je kind haakt af. Het trekt zich gekwetst terug. Het voelt zich niet gehoord of begrepen. Het maakt hem boos of verdrietig of klein. De verbinding is weg.
vraagt dat je tijd maakt voor je kind. Tijd om te antwoorden op soms eindeloze vragen. En tijd om te luisteren. Zodat je kan horen wat er echt gezegd wordt. Wanneer er systematisch te weinig wordt gepraat of geluisterd naar kinderen, dan krijg je geheid toestanden. Kinderen die lastig doen of onhandelbaar zijn, geven een signaal. Achter hun gedrag zit een boodschap. Wanneer je als ouder uitsluitend vermanend optreedt tegen ‘ontoelaatbaar’ gedrag, dan zal je kind zich niet gezien of gehoord voelen. Wanneer je daarentegen de tijd neemt om op een rustige manier met je kind in gesprek te gaan, kom je te weten wat je kind écht nodig heeft.
vraagt dat je aanwezig bent in het moment. Dat je met al je aandacht bij het gesprek bent. Want wanneer je ondertussen bezig bent met jouw smartphone, de tv of de krant, of wanneer je met je hoofd elders zit, voelt je kind het gewoon dat zijn woorden niet (helemaal) bij jou binnenkomen. Je kind kan achter blijven met de gedachte dat er naar hem niet geluisterd wordt. Dat het je niet echt interesseert. Met je volle aandacht aanwezig zijn geeft je kind daarentegen het gevoel dat je er bent voor hem.
is ook toelaten dat je kind een eigen mening heeft. Is je kind de ruimte geven om zijn eigen mening te uiten, ook al verschilt die van de jouwe. Zijn mening naast die van jou, beiden evenwaardig.
over kleine en grotere dingen. Wanneer je elke dag een moment neemt om met je kind in gesprek te gaan, om te praten over zijn dag of wat hem bezighoudt, dan ben je als ouder betrokken en krijg je meer voeling met jouw kind. En ook moeilijkere onderwerpen hoeven niet uit de weg te worden gegaan. Zaken bespreekbaar maken op maat van jouw kind geeft rust voor iedereen en voorkomt dat jouw kind dingen gaan opkroppen of onbenoemde zaken een verkeerde invulling gaat geven.
is ook gevoelens kunnen toelaten. Maar daarover meer in een volgend artikel.
Wat betekent ‘samen praten’ voor jou? Laat het gerust weten in een reactie.
Dit artikel is geschreven in het kader van de week van de opvoeding met als thema ‘opvoeden is samen lachen, huilen, praten, eten …’.
Waarom met het hele gezin samen eten zo belangrijk is en wat ‘samen eten’ voor mij precies betekent, kan je hier lezen.
wil voor mij in de eerste plaats zeggen: met het hele gezin samen. Dus allemaal op hetzelfde moment en niet in verschillende shiften. Natuurlijk kan dit wel eens gebeuren maar wanneer dit gebruikelijk zou zijn, geeft mij dat het gevoel dat ieder zijn eigen ding doet. Het samenzijn ontbreekt voor mij.
doe je voor mij aan tafel en niet in de zetel voor de tv. Al kan dat natuurlijk ook wel eens gezellig zijn. Zolang het maar geen standaard gebruik is. Want dat zou er wel eens kunnen op wijzen dat voor tv eten (on)bewust een manier is om contact met elkaar uit de weg te gaan.
is voor mij helemaal met je aandacht aan tafel zijn. Dus zonder ‘schermen’ in de buurt. Geen tv op de achtergrond. Geen smartphone, geen ipad of tablet, geen ipod op tafel. Ze leiden alleen maar de aandacht af en staan écht contact met mekaar in de weg.
is meer dan eten alleen. Het is een moment van samen zijn, waar kan worden gepraat over kleine en grote dingen. Waar verhalen worden verteld, waar gelachen wordt, gedachten worden uitgewisseld, gevoelens worden geuit, impressies van de dag worden gedeeld, zaken worden besproken, plannen worden gemaakt. Het geeft een gevoel van samenhorigheid, verbondenheid, geborgenheid. Je geeft elkaar aandacht en dat is fijn. In deze tijden met vaak drukke agenda’s en weinig tijd, kan samen eten een opportuniteit zijn om nog eens met het hele gezin samen te zijn.
is des te gezelliger wanneer er met liefde wordt gekookt. De tafel met liefde wordt gedekt. Wanneer er dankbaarheid is voor het lekkere eten of voor het gezellig samen zijn. Wanneer er voldoende tijd is om ontspannen aan tafel te zitten. Wanneer de stress kan achterwege blijven en iedereen, groot én klein, zichzelf mag zijn.
maar gezond tafelen is minstens even belangrijk. Allemaal samen aan tafel. Tv uit. Even de tijd nemen voor elkaar, er zijn voor elkaar, luisteren naar elkaar of gewoon samen zijn. Een rustmoment. Een moment om bij te tanken. Momenten om te koesteren. Gezellige momenten om naar uit te kijken.
Wat betekent ‘samen eten’ voor jou? Laat het gerust weten in een reactie.
Dit artikel is geschreven in het kader van de week van de opvoeding met als thema ‘samen lachen, huilen, praten, eten’.
Hieronder enkele reflecties over wat het woord SAMEN voor mij betekent.
staat voor mij voor verbinding. In contact staan met je kind. Deze verbondenheid is essentieel want zonder verbinding is er geen warm nest. Verbondenheid geeft een veilig en geborgen gevoel. Je voelt je als kind gezien, gehoord en begrepen. Je staat er niet alleen voor. Je groeit op met jouw ouders als ankerpunt en veilige haven.
ben je wanneer je echt aanwezig bent in het contact met jouw kind. Niet alleen fysiek, maar ook emotioneel en mentaal. Wanneer je met jouw gedachten elders zit of geen voeling hebt met wie jouw kind is en welke zijn noden zijn, dan ben je niet echt samen.
ben je wanneer het contact met jouw kind ontstaat vanuit liefde. Wanneer het contact warm en liefdevol is. Wanneer het contact onvoorwaardelijk is en oprecht. Is het contact eerder kil of onverschillig, ben je prikkelbaar of opgejaagd omdat je eigenlijk geen tijd hebt, ervaar je het samen zijn eerder als een opgave die je ‘moet’ doen omdat dit nu eenmaal van jou wordt verwacht, kan je zelf niet genieten van het samen zijn, dan zal het contact tussen jullie niet echt verbindend zijn.
is ook loslaten. Je kind laten zijn wie hij is. Jouw kind in het samen zijn de ruimte geven om zichzelf te zijn. Zonder oordeel. En dus liefdevol aanvaarden dat jouw kind niet altijd is wat je zo graag had gewild.
is ook in contact staan met jezelf. In jouw kwetsbaarheid durven staan. Jouw onzekerheid durven tonen. Tegenover jouw kind niet wegsteken dat ook jij fouten kan maken. Alleen wanneer jij je authentieke zelf bent, kan je ook echt samen zijn.
Wat betekent ‘samen’ voor jou? Laat het gerust weten in een reactie.
De baby wordt geboren en na de eerste euforie wordt het écht ‘druk-druk-druk’. Dat is weer even aanpassen: soms is het puur genieten, soms is het afzien. Dat je relatie hierdoor onder druk kan komen te staan, is normaal. Maar liefst niet te lang. Vanuit een jarenlange ervaring in haar praktijk voor relatietherapie en oudercoaching geeft Katrien Ballinckx eenvoudige tips die je helpen voorkomen dat je relatie de laagste prioriteit op je to do-lijst krijgt.
Waarom staat een relatie na de geboorte van een volgend kind vaak onder druk?
“De baby en je oudere kind(eren) vragen veel tijd en energie. Emotioneel en organisatorisch moet je de balans terugvinden. Intussen ben je volop bezig de nieuwe baby te leren kennen en je wil er natuurlijk óók zijn voor de oudste(n). Als dan ook de nachtvoedingen doorwegen, is het normaal dat je moe en bij momenten chagrijnig rondloopt. Het gevolg is dat romantiek en seks belanden vaak met stip onderaan je prioriteitenlijstje belanden.”
Wat is de valkuil hier?
“Dat je zo’n periode meemaakt is normaal, zeker de eerste weken na de geboorte, maar het mag niet blijven duren. Want dan komt er afstand. Het is dus echt wel belangrijk om je relatie tussen alle drukte door bewust de nodige aandacht te geven. Vergeet hierbij ook geen tijd voor jezelf in te plannen. Dat is niet egoïstisch, integendeel. Goed voor jezelf zorgen, is ook goed voor je kinderen én je relatie zorgen.”
Je hebt bij een volgend kindje effectief nog minder tijd. Hoe zorg je er dan voor dat je elkaar niet helemaal voorbijloopt?
“De ene dag is de andere niet. Soms loopt het allemaal vanzelf, soms lijkt het of je niets gedaan krijgt. Als je moe of gestrest bent, krijgt je partner vaak de volle laag. Dat is niet helemaal onlogisch, maar tracht toch niet constant te snauwen of te klagen. Contact zoeken met elkaar is een betere optie. Wat ‘contact maken’ betekent? Je moet dat niet ver zoeken: het gaat erom dat je laat merken dat je aandacht hebt voor elkaar. Dat je emotioneel beschikbaar blijft, ondanks de drukte. Voeling met elkaar hebben, betekent tijd doorbrengen. Zelfs al is dat maar heel kort. ‘s Avonds een kwartiertje samenzitten voor een échte babbel waarbij je je gevoelens probeert te verwoorden, even in elkaars armen tot rust komen, een wandeling zonder de kids.”
Iedereen in het gezin heeft activiteiten, werk en verplichtingen. Hoe regel je dat?
“Streven naar evenwicht is zeker een goed idee. Evenwicht voor de kinderen, jezelf, je partner en jullie als koppel. Het is goed om daar even bij stil te staan. En ja, dan moet je soms prioriteiten stellen. Moéten de kids echt elke avond iets ‘doen’? Moét je naar elk event waar je voor uitgenodigd wordt? Ik ga ervan uit dat als je je relatie echt belangrijk vindt en er tijd voor wil vrijmaken, dat dat dan ook lukt. Zelfs al moet je het vrij onromantisch inplannen in je agenda.”
Hoe vermijd je dat opvoedingsconflicten de relatie met je partner beïnvloeden?
“Het gebeurt dat ouders niet altijd dezelfde opvoedingsideeën hebben. Dat hoeft geen onoverkomelijk probleem te zijn. Ik stel dan voor om te kijken wat je kind op dat moment nodig heeft. Wil je peuter eens bij jullie in bed slapen omdat hij bang is en veiligheid zoekt? Dan zou ik zeggen: laat dat toe. Ook al druist het misschien tegen je principes of tegen die van je partner in. Als het contact tussen jou en je partner goed zit, is er veel kans dat je die verschillende opvattingen wel kunt verzoenen. Maar als die band er níet (meer) is, worden die verschillen ook makkelijker uitvergroot. En dan moet je in bepaalde gevallen misschien hulp zoeken om eruit te geraken.”
In hoeverre hebben spanningen tussen de ouders gevolgen voor je kinderen?
“Wat ik wel wil meegeven is dat het nergens altijd goed is. Elk koppel heeft wel eens een discussie of maakt wel eens ruzie. Dat is oké. Maar als het een gewoonte wordt, als jullie zo goed als elke dag ruziën, is dat wel schadelijk, ja. En er kunnen ook spanningen zijn zónder ruzie: het wordt misschien niet uitgesproken, maar het hangt er wel. Die sfeer, die spanning nemen kinderen wel op. Je merkt dat ze dat soms gaan ventileren door makkelijk ruzie te maken of te vechten. Jonge baby’s beleven dat natuurlijk niet bewust, maar ze nemen het wel mee. Als je je als ouder niet goed voelt door spanningen in je relatie bijvoorbeeld, ben je voor een stuk minder beschikbaar en kan je ook van je baby minder verdragen. Kinderen zijn hun veiligheid kwijt als er veel ruzies of spanningen tussen de ouders zijn.”
De drie beste relatietips van Katrien Ballinckx
Katrien Ballinckx (47) was veertien jaar lang advocaat aan de balie, maar deed dat werk niet met hart en ziel. Toen ze in 2005 haar eerste kindje verloor na acht maanden zwangerschap, besloot ze haar leven om te gooien en zich om te scholen tot familiaal bemiddelaar. Sinds 2009 maakt ze deel uit van een groepspraktijk in het Oost-Vlaamse Lovendegem waar ze koppels begeleidt in hun relatie of scheiding, ouders coacht en nieuw samengestelde gezinnen op de rails probeert te krijgen.
-Rust er nog een taboe op relatietherapie?
Vaak wel. Ik merk dat koppels pas bij mij komen als de relatie al in diepe crisis zit, terwijl therapie evengoed kan voor mensen die hun relatie willen verdiepen. Koppels in moeilijkheden menen dat enkel zij die kunnen oplossen. Ten onrechte, want een buitenstaander kan net blinde vlekken zien die ze zelf niet ontwaren. Mensen zijn soms ook bang voor wat er in die gesprekken naar boven kan komen, omdat ze uitgenodigd worden beter naar zichzelf te kijken.
-Wat is noodzakelijk om een relatie gezond te houden?
Veiligheid en geborgenheid, zowel op emotioneel als materieel gebied. Zo zetten financiële zorgen mensen onder druk, wat tot spanningen kan leiden. Op emotioneel gebied is het essentieel dat mensen voldoende in verbinding gaan met elkaar. Dat ze iets doen voor hun partner waarin ze hun liefde laten voelen. Dat kan een eenvoudig complimentje zijn, maar evengoed een verrassing, een luisterend oor op het goede moment of de kinderen even overnemen wanneer de partner het lastig heeft. Belangrijk is elkaar duidelijk te maken waar de noden liggen, want je behoeften kunnen verschillen van die van je partner. Terwijl de ene meer heeft aan een knuffel, zal de ander een liefdevol woord meer naar waarde schatten.
Ik vergelijk een relatie vaak met een bankrekening. De positieve zaken die ik zonet vermeldde, zijn stortingen. Maar iedereen doet ook wel eens een afhaling. Dat kan onder de vorm van je gelijk willen halen, opmerkingen geven, mokken of je partner negeren. Zolang er veel gestort wordt, kan er wel wat afgehaald worden. Maar in sommige relaties wordt het aantal stortingen te klein en het aantal afhalingen te groot, waardoor de relatie in het rood gaat en je uit elkaar groeit.
-Kunt u dat teveel aan afhalingen verklaren?
Mensen komen in negativiteit terecht door aanhoudende stress of wanneer hun behoeften niet worden bevredigd. Ook kan het zijn dat mensen hun partner onbewust wegduwen als gevolg van bindingsangst of omdat er kwetsuren zijn waardoor ze hun hart niet helemaal kunnen openstellen. Of ze zijn nog te veel verbonden met iemand anders, bijvoorbeeld een vorige partner. Daarenboven blijven mensen vaak trouw aan de patronen die ze thuis zagen. Ze nemen veel gewoontes over of overcompenseren in het net anders aanpakken. Anderen communiceren dan weer te oordelend of te verwijtend, hebben geen voeling meer met hun eigen noden of reageren hun stress of frustraties af op hun partner.
Als ik tijdens de relatiebemiddeling zie dat de sfeer helemaal omslaat, leg ik het gesprek stil en zoek ik samen met het koppel naar een verklaring. Zo reageerde iemand in de praktijk boos op de handgebaren van zijn echtgenote. Bleek dat het gesticuleren hem herinnerde aan zijn commanderende oudere zussen. Die oorzaken blootleggen, kan helpen elkaar beter te begrijpen en je makkelijker met de ander verbonden te voelen.
Artikel van Eveline COPPIN in Kerk & Leven, 22 februari 2017
‘Hoe was jouw rapport?’ Ongetwijfeld een vraag die vele kinderen deze tijd van het jaar te horen zullen krijgen. Alweer nadert het einde van een schooljaar. Wat doorgaans gepaard gaat met toetsen en een rapport. Een rapport met cijfers op. Goede en/of minder goede. Cijfers die ervoor zorgen dat het ene kind vol trots het rapport aan de ouders wil tonen terwijl het andere kind doodsangsten uitstaat uit schrik voor de mogelijke reactie thuis. Wat kan je als ouder doen?
‘Hoeveel heb je op jouw rapport?’ Het is iets waar we als ouder mee bezig zijn want uiteraard weten we graag hoe ons kind het heeft gedaan. Echter is het een uitdaging om ons als ouder niet te laten leiden door de punten alleen. Want stel dat je alleen maar geïnteresseerd zou zijn in een zo’n hoog mogelijke score, dan zou dat bijzonder jammer zijn voor je kind. Een kind is immers veel meer dan de punten op een rapport. Zo zeggen punten niets over wie een kind in feite is. Zo kan achter een minder goed punt een zorgzaam iemand zitten, die handig is en creatief en ondernemend, iemand met een warme persoonlijkheid en een groot hart. Wanneer je dan enkel het resultaat in overweging zou nemen en je jouw kind enkel daarop zou afrekenen, dan worden al deze kwaliteiten van je kind overboord gegooid. Punten zeggen ook niets over de inspanning die een kind heeft geleverd. Zo kan een kind 98% hebben gehaald zonder de minste inspanning of 65% en daar heel veel moeite voor hebben gedaan. Als je beoordeelt op grond van het resultaat blijft het tweede kind in de kou staan ondanks de inspanningen die het heeft gedaan. Het krijgt hier geen erkenning voor en voelt zich misschien wel dom. Waarom zou het de volgende keer nog moeite doen? Als je beoordeelt op grond van de inspanningen die zijn geleverd, dan verdient het tweede kind applaus. En terecht. Geef je kind dan gerust een compliment: ‘Goed gedaan!’ Het zal met reden trots zijn en zich aangemoedigd voelen om er te blijven voor gaan.
Ook kunnen we weleens de neiging hebben om te gaan vergelijken. ‘Hoeveel punten heeft die en die?’ ‘Zit je boven of onder het klasgemiddelde?’ En ook al is dat misschien niet je bedoeling, je kind kan er toch onzeker van worden. Want liggen zijn of haar punten lager, dan zal je kind zich al snel de mindere voelen. Zeker wanneer je als ouder zelf ontgoocheld bent omdat je kind niet de beste van de klas is.
Wat als het behaalde resultaat niet beantwoordt aan jouw verwachtingen? Reageer je dan boos, ontgoocheld of afwijzend? Wees je er dan bewust van dat kinderen daar heel gevoelig kunnen voor zijn. Het kan de aanzet zijn tot het kweken van faalangst. Angst om te falen omdat een kind schrik heeft om bij een slechte prestatie de waardering of liefde van zijn of haar ouders te verliezen. Sommige kinderen blokkeren en doen niets meer. Anderen gaan daarentegen nog harder werken. Het moet perfect zijn, met minder nemen ze geen genoegen. Zulke kinderen leggen zichzelf onnodig veel druk op. Faalangst en perfectionisme gaan hand in hand met een lager zelfbeeld.
Om zich optimaal te kunnen ontwikkelen op alle vlakken heeft een kind onvoorwaardelijke liefde nodig: het gevoel dat papa en mama van hem/haar houden, ongeacht het resultaat dat hij/zij neerzet. Het is voor een kind heel erg belangrijk dat het zich graag gezien voelt, ook als het minder goed gaat of wanneer het niet aan de (soms te hoge) verwachtingen van de ouders voldoet. Wees dus blij met wie je kind is en laat dit ook voelen, hoeveel procent je kind ook heeft gehaald. Bij een minder resultaat zal een kind er meer aan hebben wanneer je op een rustige, liefdevolle manier, samen met je kind, tracht te kijken naar wat er is misgelopen. Je kan als ouder je kind hierin als het ware coachen. Misschien had je kind tijdens het maken van de toets een minder moment? Of misschien had de voorbereiding van de toetsen iets beter gekund? Misschien heeft je kind de leerstof niet helemaal begrepen? Probeer er samen een leermoment van te maken. Als je kind er iets uit leert, kan het ook zijn/haar verantwoordelijkheid opnemen. En moedig je kind op een positieve manier aan. ‘Volgende keer beter. Fouten maken mag. Ik ben er voor je.’ Het kan ook dat je kind zich niet zo goed in zijn/haar vel voelt waardoor het moeilijk kan focussen en de leerstof er moeizaam ingaat. In dat geval is het belangrijk om eerst aan het geluksgevoel van je kind te werken. En dat kan door een betrokken ouder te zijn.